Η Ευριδίκη Ματσούδη ταξιδέυει χωρίς προορισμό! Πιστεύει ότι όλη η ενέργεια που δίνεις στην προετοιμασία, όλες οι συζητήσεις γύρω από το μέρος που θα επισκεφτείς και η ανυπομονησία που συνδέεται με αυτό είναι αναπόσπαστα κομμάτια κάθε προορισμού. Στον ψηφιακό κόσμο συστήνεται ως Travellernotesgr, ενώ στην καθημερινότητά της είναι μια δραστήρια digital marketer. Το ταξίδι ζωής της είναι η Σαμοθράκη, την οποία καλεί και εσένα να αγαπήσεις μέσα από τις γραμμές αυτού του άρθρου.
Μέχρι στιγμής το πιο αγαπημένο μου μέρος στη γη είναι η Σαμοθράκη. Ξέρω, δεν είναι κανένας «πιασάρικος» προορισμός όπως η Σαντορίνη, την οποία επίσης αγαπώ πολύ. Αλλά κάθε ταξίδι στη Σαμοθράκη αποτελεί για εμένα ταξίδι ζωής.
Η καταγωγή μου είναι από τον όμορφο Ίασμο, ένα χωριό στη Ροδόπη που παντρεύει όμορφα τη Δύση με την Ανατολή. Μιλώντας με «σημεία του ορίζοντα», κάθε Πάσχα και καλοκαίρι κάνουμε οικογενειακώς ένα μεγάλο ταξίδι για να βρεθούμε στον Βορρά. Αλλά θα μου πεις… πάνω κάτω οι περισσότεροι στην Ελλάδα τα έχουμε γράψει τα χιλιόμετρα στις μετακινήσεις από Βορρά σε Νότο και πάλι πίσω! Ένα τέτοιο καλοκαίρι, λοιπόν, στο χωριό είχαν έρθει και οικογενειακοί φίλοι και όλοι μαζί αποφασίσαμε να πάμε στη Σαμοθράκη, μιας και επρόκειτο για έναν κοντινό προορισμό. Την πρώτη αυτή φορά που πήγα πρέπει να ήμουν 3η γυμνασίου. Και υπήρχαν συγκεκριμένα πράγματα που έμελλε να χαραχτούν στη μνήμη μου.
Θυμάμαι ότι μόλις είδα τις βάθρες πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη πως σίγουρα θα ζουν νεράιδες εδώ. Όταν ανέβηκα στη Χώρα, με μάγεψαν το Κάστρο και τα υπέροχα γλυκά στην «Τράπεζα». Παρά το γεγονός ότι οι παραλίες μού φαίνονταν κάπως απόμακρες και δύσκολες, τις απολάμβανα με τη συντροφιά ενός βιβλίου. Στα φοιτητικά μου χρόνια γνώρισα πολλούς που ένιωθαν την ίδια αγάπη για αυτό το νησί. Λίγο καιρό αργότερα ξαναπήγα στη Σαμοθράκη και από τότε προσπαθώ να πηγαίνω κάθε χρόνο! Η αίσθησή μου τη δεύτερη φόρα που πήγα στο νησί ήταν ανεπανάληπτη. Ήταν τη δεύτερη αυτή φορά που δεν είχα κλείσει καλά καλά κατάλυμα και ούτε είχα κάποιο πλάνο. Ο μονός μου στόχος ήταν άπλα να πάω.
Φαίνεται ίσως κάπως αστείο αυτό, γιατί λατρεύω την οργάνωση ταξιδιών και την ερεύνα, αλλά εξίσου αγαπώ και την απλότητα ή την ανεμελιά που υπήρχε παλιά στον τρόπο που ταξιδεύαμε. Τι εννοώ με αυτό; Όταν πήγα στην Κύθνο, επιλέξαμε με την παρέα μου στην τύχη τον πρώτο προορισμό μας, έχοντας απλά μπροστά μας τον χάρτη των Κυκλάδων (μετά πήγαμε και Πάρο φυσικά, όπως όλοι)! Όταν πήγα στο Λονδίνο με τους συμφοιτητές μου, απλά είχαμε κλείσει το hostel και στην πτήση διάβαζα τον ταξιδιωτικό οδηγό, σημειώνοντας σε ένα μικρό τετράδιο τα μέρη που ήθελα να δω. Ακόμα και τώρα που ταξιδεύω δεν προγραμματίζω πολλά. Ειδικά στην Ελλάδα, το καλοκαίρι ταξιδεύω με το backpack και τη σκηνή μου, όποτε το μόνο που με απασχολεί είναι να φτάσω μέρα στον προορισμό μου, για να μπορέσω να στήσω τη σκηνή με την άνεσή μου!
Οι περισσότεροι επισκέπτες που αγαπούν το νησί σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο! Σχεδόν όλοι όσοι πηγαίνουν δεν κλείνουν εισιτήριο επιστροφής. Βλέπουν πότε τους τελειώνουν τα λεφτά ή οι μέρες άδειες και αναλόγως προσαρμόζουν τη διάρκεια παραμονής τους. Εγώ δεν θα ήθελα να φύγω… Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να κάνεις ένα μέρος «δικό» σου, να σε μαθαίνουν οι ντόπιοι, να σε παίρνουν στα πανηγύρια μαζί τους και να σε ξεναγούν στο νησί. Γενικότερα είμαι πολύ άμεση και επικοινωνιακή, όποτε εύκολα θα προσεγγίσω κάποιον, θα μιλήσω με ντόπιους, θα με καλέσουν να φάμε μαζί ή να μου δείξουν ένα μέρος. Σε κάθε προορισμό ειδικά στην Ελλάδα έχω μια τέτοια ιστορία. Αλλά στη Σαμοθράκη οι σχέσεις γίνονται ουσιαστικές ήδη από τις πρώτες μέρες. Οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησες το περασμένο καλοκαίρι σε θυμούνται… Είναι σαν να σταματά ο χρόνος κάθε Σεπτέμβρη και οι μονές αλλαγές που υπάρχουν είναι στα μονοπάτια, που από τις βροχοπτώσεις κάθε χρόνο αλλάζουν λιγάκι.
Κάποια μέρα έχω τάξει στον εαυτό μου ένα οικόπεδο ή τέλος πάντων ένα μικρό κομμάτι γης σε αυτό το νησί. Να πηγαίνω να βάζω τη σκηνή μου, να παλεύω με τα κουνούπια, να κοιτάζω τη Μεγάλη Άρκτο, να πίνω την ντόπια μπύρα «Φονιάς» και να ακούω ρεμπέτικα! Μέχρι τότε, έχω κρατήσει σε ένα γυάλινο μπουκαλάκι νερό από τους καταρράκτες του νησιού, κάποια όμορφα ξύλα και πετρούλες σε μια γωνιά στο γραφείο, έτσι, για να νιώθω πιο κοντά στη Σαμοθράκη!
Άρθρο : Ευρυδίκη Ματσούδη